De Geschiedenis Van De Kamerplant

De waardering voor planten is op zich niks nieuws. De Babylonische koning Nebukadnezar II liet volgens de overlevering een serie hangende tuinen vol begroeiingen bouwen voor zijn nieuwe vrouw Amytes, om haar te laten wennen aan het leven in een grote stad met weinig begroeiing. Nog veel verder voor deze Nebukadnezar hielden de Egyptenaren zich bezig met tuinieren. Zij begonnen circa 2800 v. Chr. al met het aanleggen van paleistuinen. Na hen volgden de Perzen en vervolgens de Grieken, allen geïnspireerd door elkaar. Een echte horticultuur ontstaat echter tijdens de Romeinse tijd. Niet alleen vorsten leggen tuinen aan, maar ook andere prominente figuren beginnen hun rijkdom te flaneren door middel van het aanleggen van imposante binnentuinen, het centrale punt van Romeinse villa’s. Als er een gesprek moest worden gevoerd met een belangrijk contact, werd dit gesprek vaak gevoerd in deze tuin. Ongetwijfeld zal de prestige die een goed onderhouden tuin uitstraalde hier een rol bij hebben gespeeld. Toch waren deze tuinen niet enkel een aangelegenheid van de toplaag van de Romeinse samenleving. Zo was Pompeii overspoeld door kleine tuintjes, gelegen aan de appartementjes van het gewone volk. Deze tuintjes waren over het algemeen praktischer dan de imposante tuinen van rijke Romeinen: Ze werden gebruikt om kruiden en groentes te verbouwen.

Naast het imponeren van gasten en het verbouwen van voedsel hadden de tuinen van Rome een meer spirituele functie. Ze werden gezien als oases van rust. Een plek om het drukke, stadse leven te mijden. Om die reden werden er ook veel publieke tuinen aangelegd, waar ook de onderlaag van de samenleving welkom was. Daar werd onder andere gemediteerd, maar ook gesport. Het waren geliefde plekken voor inwoners van Rome. Niet alleen de tuin in haar algemeenheid werd populair. Ook specifieke planten kenden ‘hypes’ in de Romeinse tijd. Zo zijn afwisselend hyacinten, de papaver, saffraan en goudsbloemen populair geweest. Tijdloos waren echter rozen en violen. Bij de laatstgenoemde bloemen beginnen ook de eerste kamerplanen. Deze bloemen werden namelijk niet alleen buitenhuis gehouden maar ook binnenshuis. Ook hier hadden ze vooral een functie om te imponeren. Hoe meer mooie rozen en violen je in marmeren bloempotten (terracotta bloempotten bestonden ook) had staan, hoe meer prestige je uitstraalt. Na de val van het Romeinse Rijk verdwijnen de kamerplanten eigenlijk geheel uit beeld. Tuinen blijven in de Middeleeuwen wel bestaan, maar in mindere mate. Je ziet ze voornamelijk rondom kloosters en paleizen. De herintrede van de kamerplant zien we tijdens de Renaissance, rond 1450, toen rijke kooplui weer villa’s aan lieten leggen in Romeinse stijl. Een grote ontwikkeling zijn de eerste serres die werden aangelegd tijdens de Renaissance. Oorspronkelijk gebouwd om sinaasappelen te beschermen tijdens koude winters, bleken deze serres, met hun hoge luchtvochtigheid en hoge temperaturen, ook bijzonder geschikt voor het etaleren van planten uit het nieuw ontdekte continent: Amerika.

In Victoriaanse tijd worden de kamerplanten pas echt populair. Ontwikkeling in architectuur zorgden voor meer lichtinval en stabielere temperaturen in reguliere huizen. Hierdoor werd het voor veel meer mensen mogelijk om planten binnen te houden. Het houden van planten werd een extreem populaire aangelegenheid. Langzaam worden er boeken geschreven over tuinieren en het houden van huisplanten, wat de populariteit ervan aanzienlijk deed groeien. Ook de middenklasse begon zich er mee bezig te houden.

Na de tweede wereldoorlog wordt de kamerplant onherroepelijk populair. Dat heeft ook alles te maken met de ontwikkeling van woningbouw. Betere verwarming, een goede watertoevoer, dubbelzijdig glas en een hogere lichtinval maken het mogelijk om veel verschillende planten te houden. Je loopt geen huis meer in zonder dat er een aantal planten in de woonkamer te vinden zijn. En dat is maar goed ook, want een huis zonder planten is een huis zonder ziel.